که نیست ...

در خیالات خودم ، در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه ، از خیابانی که نیست

مینشینی روبه رویم خستگی در میکنی

چای میریزم برایت ، توی فنجانی که نیست

◆•◆•◆•◆

باز میخندی ومیپرسی که حالت بهتر است؟

باز میخندم که خیلی! گرچه میدانی که نیست

شعرمیخوانم برایت ، واژه ها گل میکند

یاس ومریم میگذارم توی گلدانی که نیست

◆•◆•◆•◆ 

چشم میدوزم به چشمت ، میشود آیا کمی

 دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست؟

 وقت رفتن میشود ، با بغض میگویم نرو

پشت پایت اشک میریزم ، در ایوانی که نیست

◆•◆•◆•◆ 

میروی وخانه لبریز از نبودت میشود

باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای وبعد تو ، این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست …

پ ن: برای مهلای عزیز

شاعر شعر رو هم متاسفانه نمی شناسم !

تو را من زهر شیرین خوانم. . .

بعضی شکست ها و ناکامی ها، اونقدر که به نظر می رسند تلخ نیستند و شاید . . .  یه جور خاصی شیرین هم باشند!

وقتی به خاطر داشتن یا نگه داشتن کس یا چیز ارزشمندی تن به شکست بدی ، اون شکست دیگه خیلی تلخ نیست و هر وقت به اون کس یا چیز ارزشمند نگاه می کنی، یه احساس شیرینی قلبت رو پر می کنه.  چون می بینی اونو مفت به دست نیاوردی ! براش هزینه دادی! به خاطرش از خیلی چیزها گذشتی ! و اون شکست میشه ، جزئی از سرمایه ات!( تقبل الله )  

و تو همچنان راضی و شاکر به خاطر حفظ با ارزشترین داشته هات - هر چند در نظر مردم ، اون شکست بیشتر از داشته های تو به چشم بیاد!-

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق

که نامی خوشتر از اینت ندانم

وگر هر لحظه رنگی تازه گیری 

به غیر از زهر شیرینت نخوانم

***

بسی گفتند:«دل از عشق برگیر!

که نیرنگ است و افسون است و جادوست!»

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم 

که او زهر است اما نوشداروست !

چه غم دارم که این زهر تب آلود

تنم را در جدایی می گدازد

از آن شادم که در هنگامه درد

غمی شیرین دلم را می نوازد

***

اگر مرگم به نا مردی نگیرد

مرا مهر تو در دل جاودانی است

وگر عمرم به ناکامی سر آید

تو را دارم که مرگم زندگانی است.    

---

قسمتی از شعر زهر شیرین فریدون مشیری

پ ن : برای "دوستم" که دیروز برای چندمین بار، ترجیح داد شکست بخوره!!!

گره ...

از لیوان ها

به لیوان شکسته فکر می کنی

 

از آدم ها

به کسی که از دست داده ای

به کسی که به دست نیاورده ای

 

همیشه

چیزی که نیست

بهتر است

(علیرضا روشن)

پ ن: به قول صائب:

تمام مشکل عالم در این گره باشد

چو دل گشاده شود، مشکلی نمی ماند

نبض زمین و نظم جهان، حضرت رسول

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم

آری ستاره‌ایم که بی خواب می‌شویم *** شب‌ها بدون ماه، چه بی تاب می‌شویم

تک مصرعیــــم بی تو، پراکنده، بی ثمــــر *** این گونه با تو ما غزل ناب می‌شویـــم

ما را ببخــش گرچه مسلمان نبوده‌ایـــم *** توهین شنیده‌ایم و چنین آب می‌شویـــم

خورشید مکّه ای و جهان ریزه خوار توست *** بی تو پر از سیاهی مرداب می‌شویم

نبض زمین و نظم جهان، حضرت رسول *** اذنی بده، ز خشم چو گرداب می‌شویم

در خود فرو بریم جهان را، بدون تو *** منجی برای مسجد و محراب می‌شویم

اصلا اگر اجازه دهی ما فدایی: *** جد بزرگ حضرت ارباب می‌شویم

پریروز (دوشنبه 29 دی) با رفقا هماهنگ کردیم و از مدرسه یکراست رفتیم تا تو تجمع دانشجوها و مردم جلوی سفارت فرانسه شرکت کنیم .(شرمنده ی حضرت رسول^{صلّ الله علیه و آله وسلّم}  که کار دیگه ای از دستمون برنمیاد!)

با توجه به اینکه کمتر از 24 ساعت قبل تونسته بودن مجوز تجمع رو بگیرن و اطلاع رسانی هم کم بود ، جمعیت زیادی اومده بودن.

سفارت فرانسه وسطای خیابون نوفل لوشاتوئه. یه ساختمون قدیمی و عتیقه با نمای آجری قهوه ای رنگ . خیابون هم که چه عرض کنم . کمی از کوچه های آشتی کنون قدیم ، فراختر . مأمورا هم که دو طرف سفارت رو بسته بودن. درستترش از جلوی بیمارستان مروستی تا دیوار سفارت .

و اما بعد...

از یه کار جماعت خوشمون نیومد و اون: عوض کردن نمادین اسم خیابون نوفل لوشاتو! البته فقط کاغذی که روش نوشته بود " محمد (ص)" رو چسبوندن رو تابلوی عنوان خیابون . به هر حال ما نپسندیدیم!

حالا شاید کسانی هم با استدلالهایی این کار رو تأیید کنن و شاید با اون استدلالها من هم قانع بشم ، نمیدونم ! به هر حال به نظرم اسم "نوفل لوشاتو" یادآور امام و اقامتشون تو فرانسه است و خودش یه دنیا قصّه داره . هیچ ربطی هم به سفارت فرانسه و کارهاش نداره .

  پ ن:

خدا، فرشته، تبسم، بهشت، سیب سرخ / هبوط، وسوسه، شیطان … کدام؟ آن یا این

بیا و بار دگر انتخاب کن «آدم» /  تویی و برزخ این انتخاب، بعد از این

نشسته گرد سفر ، روی شانه ی روحم

دختران شهر

به روستا فکر می کنند

دختران روستا

 در آرزوی شهر می میرند

مردان کوچک

به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند 

مردان بزرگ 

در آرزوی آرامش مردان کوچک

می میرند

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچکس به خانه اش نمی رسد؟

********

شعر از: گروس عبدالملکیان

پ ن1: با اینکه(همه مون) میدونیم شرایط و موقعیتی که داریم ، آرزو و رؤیای-شاید- دست نیافتنی خیلی هاست ؛ پس چرا هیچ کس راضی نیست ؟!!!!

درسته ! راضی بودن ، کار سختیه ! سخت تر از حرف و شعار و وهم و گمان !

البته که"هیچ کس" اغراقه! وگرنه خودم با چشمای خودم ، کسانی رو دیدم که راضی اند! حتی در شرایطی که حتی فکر کردن بهش هم دیوونه م می کنه ؛ شرایطی که تصورش هم برا نابودی من کافیه !

پ ن2: "دل" آدم ، عجیب ترین چیزیه که خدا آفریده !

جز خدا کیست که در سایه ی مهرش باشیم؟

رحمت اوست که پیوسته پناه من و توست

ستاره ای بدرخشید و ...

 

ای ابر ! اگر از خانه ی آن یار گذشتی  

با گریه بزن بوسه به جای همه ی ما

ما مشق غم عشق تو را خوش ننوشتیم

اما تو بکش خط به خطای همه ی ما^*

^{* شعر از فاضل نظری}

پ ن: عیدتون مبارکهم میلاد  رئیس مکتبمون ، هم میلاد رئیس مذهبمون 

امید مرهمی هست؟

من از تبار تیشه‌ام، با من غمی هست

در ریشه‌ام احساس درد مبهمی هست

 

بر گیسوانم بوسه زد روزی خداوند

در سرنوشتم راه پر پیچ و خمی هست

 

وقتی مرا با خاک یکسان ساخت یعنی:

در نقشه ی جغرافیای من بمی هست 

 

من روی آرامش نخواهم دید با تو

با تو لفی‌خسر است هرجا آدمی هست

 

جز زخم این دنیا نخوردم از تو ای عشق!

 آیا در آن دنیا امید مرهمی هست؟

                 دکتر مژگان عباسلو

زیارت نرفته ها

می گویم از کنار زیارت نرفته ها

بالا گرفته کار زیارت نرفته ها

اشک و نگاه حسرت و تصویر کربلا

این است روزگار زیارت نرفته ها

امسال اربعین همه رفتند ومانده بود

هیأت در انحصار زیارت نرفته ها

انگار بین هیأت ماهم نشسته بود

زهرا(س)به انتظار زیارت نرفته ها

در روز اربعین همه ما را شناختند

با نام مستعار «زیارت نرفته ها»

اما هزارمرتبه شکر خدا که هست

مشهد در اختیار زیارت نرفته ها

باب الحسین(ع)قسمت آنانکه رفته اند

باب الرضا(ع)قرار زیارت نرفته ها

گفتند شاعران همه ازحال زائران

این هم به افتخار زیارت نرفته ها

(سجاد یونسی)

پ ن: رفیق شفیق ما از کربلا برگشته . ولی هنوز نتونستم برم ببینمش ! صدام هم درنمیاد بهش زنگ بزنم ! خدا خیر بده به پیامک!

(... : زیارت قبول رفیق! سفارشات که فراموش نشد؟!!!)

از دور سلامی و تو از دور جوابی

اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی

الامامِ التّقی النّقی و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری

الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً

مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍمِنْ اوْلیائِکَ

هرچند که در شهر تو بازار زیاد است

باید برسم زود خریدار زیاد است

من دربه در پنجره فولادم و دیریست

بین من و آن پنجره دیوار زیاد است

آنقدر کریمی که بدهکار تو کم نیست

آنقدر کریمی که طلبکار زیاد است

با بار گناه آمده ام مثل همیشه

با بار گناه آمدم اینکار زیاد است

گندم به کبوتر بدهم شعر بگویم

آخر چه کنم در حرمت کار زیاد است

نوروز به نوروز محرم به محرم

سرمست زیاد است عزا دار زیاد است

هر گوشه ایران حرم توست که با تو

همسایه ی دیوار به دیوار زیاد است

از دور سلامی و تو از دور جوابی

این فاصله انگار نه انگار زیاد است

یک شب که به رؤیاى من افتاد مسیرت

دیدم چه قدر لذت دیدار زیاد است

در خواب سر سفره اطعام تو گفتی

هر قدر که میخواهی بردار زیاد است. . .

هنوز پیش تو و عشق آبرومندم ...

هنوز پیش تو آنقدر آبرومندم

که پاره پاره دلم را دخیل می بندم

به پای قصر بلندت ... و خوب می دانی

که روزگار مدیدی ست من نمی خندم

از اینکه وقت دعا کردن است ، خوشحالم

از اینکه گوش به من می دهید ، خرسندم

برای من نه ، ولی محض شاپرکهایی

که کودکانه یتیم اند ، ای خداوندم!

کمی بیار از تن ابرهای سرسنگین

کمی ببار که همسایه ها ببینندم

به پاس مقدم باران ، دوباره می شکفم ...

قسم به ذات تو و بغض های سوگندم

فقط به خاطر گنجشکهای بی خانه ست

که از ترانه و پرواز و خنده دل کندم

فقط برای دل کودکان پروانه

تو را به زحمت این استغاثه افکندم

جواب بغض مرا می دهی و می دانم

هنوز پیش تو و عشق آبرومندم ...

(سودابه مهیجی)