هنوز پیش تو و عشق آبرومندم ...

هنوز پیش تو آنقدر آبرومندم

که پاره پاره دلم را دخیل می بندم

به پای قصر بلندت ... و خوب می دانی

که روزگار مدیدی ست من نمی خندم

از اینکه وقت دعا کردن است ، خوشحالم

از اینکه گوش به من می دهید ، خرسندم

برای من نه ، ولی محض شاپرکهایی

که کودکانه یتیم اند ، ای خداوندم!

کمی بیار از تن ابرهای سرسنگین

کمی ببار که همسایه ها ببینندم

به پاس مقدم باران ، دوباره می شکفم ...

قسم به ذات تو و بغض های سوگندم

فقط به خاطر گنجشکهای بی خانه ست

که از ترانه و پرواز و خنده دل کندم

فقط برای دل کودکان پروانه

تو را به زحمت این استغاثه افکندم

جواب بغض مرا می دهی و می دانم

هنوز پیش تو و عشق آبرومندم ...

(سودابه مهیجی)