غیرت عربی افسانه است!

در کلام معصوم علیه السلام داریم که وقتی اهل زمین به هم رحم نکنن، اهل آسمان هم به اونها رحم نمی کنه!

□

من می دانم

اگر تمام مدینه

و مکه

و کوفه

و همه ی مردم همه ی شهرها

یزید را محکوم می کردند

یا طومار امضا می کردند

یا در اعتراض به کشتار فرزندان رسول خدا

یک دقیقه سکوت می کردند.

آب از آب تکان نمی خورد

خدا هم هیچ کاری نمی کرد

باز هم همین می شد که شد...

---

 

قسمتی از شعر بلند مصطفی رحمانی درباره ی غزه

 

پ ن : در حیرتم وقتی از همه جای دنیا ، با هر زبان و نژاد و دین و رنگی (حتی از داخل خود امریکا و سرزمیهنهای اشغالی!) فریاد اعتراض به کشتار کودکان غزه بلند شده . دولتهای به ظاهر عرب و در باطن عبری که هیچ! چرا از مردم عرب و به اصطلاح مسلمون کشورهای حاشیه ی خلیج فارس صدایی در نمیاد؟!!!! اصلا همشون لال، کاش مردم مصر کمی ، فقط کمی غیرت میکردن و به جای همون یه ذره اعتراض بی خاصیت! حداقل همت می کردن و خودشون گذرگاه رفح رو باز میکردن! و بعد می نشستن و تماشا میکردن که چه طور مردم با غیرت دنیا از هر دین و رنگی ، دست مردم غزه رو پر می کنن برای آزادی کل فلسطین! حیف که غیرت عربی افسانه است!

من عاشق رنگم!

روزهای عادی که تو خیابونای شهر ، قدم میزنی فکر می کنی مردم اینقدر تو مشکلات زندگی خودشون گرفتارن که دیگه کسی به فکر همسایه اش هم نیست چه برسه به جاهای دیگه ی دنیا! فکر می کنی انسانیت چه کم رنگ شده! انگار دنیا بی رنگ که نه ، بد رنگ شده ! رنگها همه سیاه ، همه چرکین! اینقدر قیافه های عجیب می بینی ، اینقدر صداهای غریب میشنوی که احساس غریبگی می کنی با شهر خودت! با شهر بدون نور و رنگ! گاهی اینقدر هوا مسمومه که نمی تونی نفس بکشی! به سرفه می افتی ، احساس می کنی دیگه این شهر رو دوست نداری!

     اما یه روزهایی از سال رو انگار خدا به نام خودش کرده ، یوم الله کرده که بهت نشون بده که حقیقت همون چیزی نیست که با چشمها میشه دید و تو با چشمهات می بینی! روزی که فرشته ها از خونه ها میریزن تو خیابونا ! اونوقت شهر مثل یه تابلوی سیاه و سفید و خاکستری که آروم آروم رنگی میشه ، جون می گیره و رنگها یواش یواش رو میان و پررنگ میشن! و هوا تمیز میشه! تمیز و نفس کشیدنی! دیگه احساس غربت نمی کنی . چهره ها آشنا میشن و دوست داشتنی! روزی که احساس می کنی همه ی آدمها رو دوست داری درست مثل خواهر و برادر تنی خودت ، و شاید هم بیشتر ! خیلی بیشتر! 

     و دیروز ، آخرین جمعه ی ماه مبارک ، یکی از همین روزهای رنگی خدا بود ! هر چند غمگین ، هر چند خشمگین ! ولی سیاه نبود ، رنگی بود ! 

    و من عاشق رنگم ! 

  پ ن : یکی از جملات مهم این روزها :" ما معتقدیم کرانه باختری نیز باید مانند غزه مسلح شود "   

ارّه و گل سرخ

به خاطر کندن گل سرخ ارّه آورده‌اید؟

چرا ارّه؟

فقط به گل سرخ بگویید: تو، هِی تو !

خودش می‌اُفتد و می‌میرد!

---

شعر از بیژن نجدیه ولی من از وبلاگ تبسم مهلا ، شکارش کردم!

زنده باد والیبال!

والیبال باخت . اما برخلاف فوتبالیستها -که هر چی ببازن و هیچ افتخاری کسب نکنن، باز هم جمله ی مسخره ی " هیچی از ارزشهای فوتبالمون کم نمیشه!" از دهن گزارشگران و به اصطلاح کارشناسای فوتبال نمی افته!- این شکست واقعا چیزی از ارزشهای تیم کم نمی کنه!

صعود تیم والیبالمون از مرحله ی گروهی کافی بود تا سطح افتخارات والیبال از افتخارات تاریخ فوتبال بیشتر باشه . ولی نه تنها از گروهشون بالا رفتن که از یک ششم هم گذشتن و خودشون رو بین 4 تیم برتر جا دادن! تیمهایی رو بردن که تا چند سال پیش آرزومون گرفتن یه ست از تک تک این تیمها بود!

وقتی برای فوتبال ، حتی وقتی می بازن ، کف و سوت می زنن و خوشحالی می کنن و جایزه بارونشون می کنن که آفرین که گلهای بیشتری نخوردید! بی انصافیه که کار بزرگ بچه ها رو نبینیم و تو دومین حضورشون تو لیگ جهانی و بین قهرمانان چندین و چند باره ، ازشون انتظار قهرمانی داشته باشیم !هر چند اگه مثل تیم آمریکا ، بچه های ما هم استراحت کافی داشتن و بعد از بازی سخت دیروز مقابل برزیل ، مجبور به بازی امروز نبودن ، حتما نتایج بهتری می گرفتند!

به هر حال زنده باد تیم و فدراسیون والیبال! انشاءالله بازی رده بندی رو ببرن و به مقام سومی که حقشونه برسن! و تو لیگ سال بعد و جام جهانی که حدود یه ماه دیگه شروع میشه انتقام این شکست روبگیرن!

پ ن2: حداقل 2 نفر از بازیکنای والیبال جزء برترین های این بازیها هستند! البته ناگفته نمونه فوتبال هم یکی از ترین های جام جهانی رو به خودش اختصاص داد،  بدترین خط حمله!

پ ن3: از بخت بد فوتبال ، بسکتبال هم قهرمان کاپ آسیا شد!

پ ن1: دعا برای بچه های مظلوم غزه رو فراموش نکنیم!

احیا جلوی ضریح امامزاده ابراهیم

دیشب هم مثل شب نوزدهم میخواستم تو خونه و با تلویزیون احیا بگیرم. تا 12 و نیم هم همینطور با خانواده نشسته بودیم جلوی تلویزیون. چندبار مامان پیشنهاد کرد بلند شیم و با ماشین بریم مسجد و نگران نباشیم بعد مراسم میان دنبالمون، ولی ... حسش نبود! حس شب زنده داری نبود ، نه تو مسجد نه  تو خونه جلوی تلویزیون!

یه دفعه برگشتم گفتم : ... ! ما رو میبری امامزاده ابراهیم؟

پیشنهاد پذیرفته شد و 5 نفری رفتیم.

امامزاده ابراهیم تقریبا تو حومه ی شهره و بدون ماشین شخصی نمیشه رفت . از یه جاده ی روستایی و درختی که گذشتی به یه امامزاده ی آجری کوچیک میرسی که تو صحنش قبرستانی قدیمی با چند شهید و درخت کاج صف کشیدن. امامزاده ای بدون تزئینات و خاکی خاکی!

ضریح چند ضلعی این امامزاده که از نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام هستن ، به علت تعدد اضلاع، شبیه دایره است ، در اتاقکی دایره ای که شعاعش حداکثر یک متر از شعاع ضریح بیشتره قرار داره و این اتاقک فقط یک در ورودی داره برای خانومها و آقایون به صورت مشترک . دور تا دور ضریح به علت تنگی جا ، فکر نمی کنم ده نفر با هم بتونن نماز بخونن!

خوبی این امامزاده علاوه بر مراسم خوب و سخنران و مداح با تسلط و خوش صداش، فضای فوق العاده کوچیک خود امامزاده ست . تصور کنید یه دایره که ضریح توشه، به یه مربع که رواق امامزاده محسوب میشه وصله ! زنها و مردها تو اون اتاق کوچیک مربع شکل که با یه دیوار چوبی دو قسمت شده ، نشسته بودند و چون فضا خیلی کمه بیشتر مردم تو محوطه ی خاکی دور امامزاده زیر انداز انداخته و با سخنران و مداح همراهی می کردند.

حالا چرا کوچیکی فضا به نظرم جزء خوبی ها محسوب میشه ، برمی گرده به اینکه تو همون فضای کوچیک، 4 نفر بیشتر ننشسته بودن و خلوت کردن با خدا ، خوندن جوشن کبیر و قرآن به سر گرفتن جلوی ضریح خیلی شیرین بود !

حس خوبی بود ، حس خوب دعا کردن ! دلم میخواست برای همه ی کسانی که میشناسم تک تک و با اسم دعا کنم ! تا جایی که حافظه ام یاری میکرد  ، این کارو کردم! خدا کنه همشون به خواسته هاشون برسن!

احیای امسال پر از مظلومیت مسلمونا و بخصوص بچه های غزه است و پر از لعن و نفرین به همه ی دشمنا علی الخصوص وهابیها! که به قول امام عزیز ، ما اگه از آمریکا هم بگذریم از آل سعود نمیگذریم ! که بیستر بدبختی عالم نه فقط مسلمونا ، از این قوم پلیده!

نمیدونم دعاهام مستجاب میشه یا نه ، ولی همینکه نذاشت شب قدری بگیرم بخوابم یعنی خیلی هوامو داره! الحمدلله

پ ن : زن داداشم که از فضای امامزاده خیلی خوشش اومده بود ، بابت پیشنهاد این مکان معرکه کلی قدردان ما بود!

سنگ

 تا حالا فکر کردین با سنگ چه کارها میشه کرد؟       

◇◇◇         

یک اتفاق ساده مرا بی‌قرار کرد         

باید نشست و یک غزل تازه کار کرد 

             

 در کوچه می‌گذشتم و پایم به سنگ خورد         

سنگی که فکر و ذکر دلم را دچار کرد               

 

از ذهن من گذشت که با سنگ می‌شود         

آیا چه کارها که در این روزگار کرد              

 

 با سنگ می‌شود جلوی سیل را گرفت         

طغیان رودهای روان را مهار کرد              

 

یا سنگ روی سنگ نهاد و اتاق ساخت         

بی‌سرپناه‌ها همه را خانه‌دار کرد               

 

یا می‌شود که نام کسی را بر آن نوشت         

با ذکر چند فاتحه، سنگ مزار کرد               

 

یا مثل کودکان شد و از روی شیطنت         

زد شیشه‌ای شکست و دوید و فرار کرد               

 

با سنگ مفت می‌شود اصلا به لطف بخت         

گنجشک‌های مفت زیادی شکار کرد              

 

 یا می‌شود که سنگ کسی را به سینه زد       

 جانب از او گرفت و به او افتخار کرد               

 

یا سنگ روی یخ شد و القصه خویش را        

 در پیش چشم ناکس و کس شرمسار کرد             

 

 ناگاه بی‌مقدمه آمد به حرف، سنگ        

 این گونه گفت و سخت مرا بی‌قرار کرد:              

 

 تنها به یک جوان فلسطینی‌ام بده          

با من ببین که می‌شود آنگه چه کار کرد!

---

شعر از "علی فردوسی"  که در نیمه ی ماه مبارک در بیت رهبری خواندند  .     

آقا بعد از شنیدن شعر به شاعر فرمودند : یکی از کارکردهای سنگ رو نگفتید آنهم اینکه "هر سنگ که بر سینه زدم نقش تو بگرفت"

ما نمک خورده ی عشقیم ، به زینب سوگند!

شعر زیبایی در قالب مسمط از "احمد بابایی" که همین چند روز پیش در بیت رهبری قسمتهایی از اون رو شاعرش خوند و یکی از قشنگترین شعرهایی که امسال تو افطاری شعرا خونده شد:

◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇•◇

خبر، آمیخته با بغض گلوگیر شده‌ست

سیل دلشوره و آشوب، سرازیر شده‌ست

سرِ دین، طعمه‌ی سرنیزه‌ی تکفیر شده‌ست

 □

هر که در مدح علی(ع) شعر جدید آورده‌ست

گویی از معرکه‌ها نعش شهید آورده‌ست

□

روضه‌ی مشک رسیده‌‌ست به بی‌آبی‌ها

خون حق می‌چکد از ابروی محرابی‌ها

باز هم حرمله... سرجوخه‌ی وهابی‌ها

□

کوچه پس‌کوچه‌ی آینده، به خون تر شده است

باز بوزینه‌ی کابوس، به منبر شده‌ است 

□

خط و ربط عرب ای کاش که کاشی گردند

تا حرم، همسفر «قافله‌باشی» گردند

لاشه‌خواران سقیفه، متلاشی گردند

□

 می‌زند قهقهه، «القارعه» بر خامی‌شان

خون دین می‌چکد از «دولت اسلامی»شان

□

 بنویسید: تب ناخلفی‌ها ممنوع!

هدف آزاد شده، بی‌هدفی‌ها ممنوع!

در دل «عرش»، ورود سلفی‌ها ممنوع!

□

 «عرش» یک روضه‌ی فاش است که داغ و گیراست

«عرش»… گفتیم که نام دگرِ سامرّاست 

□

شرق، در فتنه‌ی اصحاب شمال افتاده‌ست

بر رخ غرب، از این حادثه خال افتاده‌ست

وا شده مشت و از این چفیه، عقال افتاده‌ست!

 □

گویی از هرچه که زشتی‌ست، کفی هم کافی‌ست!

جهت خشم خدا، یک سلفی هم کافی‌ست!

□

تا «بهار عربی» روی علف باز کند

جبهه در شام و عراق از سه طرف باز کند

وای اگر دست کجی پا به «نجف» باز کند!

□

عاشق شیرخدا، وارث شمشیر خداست

سینه‌ی «سنی و شیعه» سپر شیر خداست

□

لختِ خونِ جگر ماست به روی لبشان

کوره‌ی دوزخیان، گوشه‌نشین تبشان

لهجه‌ی عبری و لحن عربی، مکتب‌شان

□

«نیل» را تا به «فرات»، آنچه که بود، آتش زد

شک مکن؟ ما همه را «مکر یهود» آتش زد 

□

بی‌جگرها جگر حمزه به دندان گیرند

انتقام اُحُد و بدر ز طفلان گیرند

چه تقاصی ز لب قاری قرآن گیرند

□

بیشتر زان که از این قوم، بدی می‌جوشد

از زمین غیرت «حجربن عدی» می‌جوشد! 

□

گره، انگار نه انگار به کار افتاده

سایه‌ی سرکش ما گردنِ دار افتاده

چشم بی‌غیرت اگر سمت «مزار» افتاده

□

صاعقه در نفسِ ابری خود کاشته‌ایم

به سر هر مژه‌ای یک قمه برداشته‌ایم

□

 سنگ تکفیر به آئینه‌ی مذهب؟ هیهات!

ذوالفقار علی و رحم به مرحب؟ هیهات!

دست خولی طرف معجر زینب؟ هیهات! 

□

ما نمک خورده‌ی عشقیم، به زینب سوگند

پاسبانان دمشقیم، به زینب سوگند 

□

داس تکفیر، گل از ریشه بچیند؟ هرگز!

کفر بر سینه‌ی توحید نشیند؟ هرگز!

مرتضی همسر خود کشته ببیند؟ هرگز! 

□

پایتان گر طرف «کرب و بلا» باز شود

آخرین جنگ جهانیِ حق آغاز شود

□

خوش‌خیالی است مرامی که اجاقش کور است

مفتیِ نفتیِ این حرمله‌گان، مزدور است

قصه حنجره و تیرِ سه‌پر مشهور است 

□

خار در چشم سعودی شده «بیداریِ ما»

باز کابوس یهودی شده «بیداریِ ما»

□

رگ «بیداریِ ما» شد شریانی که زدند

بشنوی (بر دُهُل «جنگ جهانی» که زدند)

پاسخ شیعه به هر زخم زبانی که زدند

□

بذر غیرت، سر خاک شهدا می‌کاریم

پاسخ شیعه همین است که «صاحب داریم»

ما بیگناهیم!

اینقدر بهمون گفتن: شیطان اول حضرت حوا رو گول زد و او حضرت آدم رو وسوسه کرد برای خوردن میوه ی ممنوعه! اینقدر بهمون سرکوفت زدن که شما زنها شیطانید و دستیار شیطان و باعث بدبختی ما آدمها!!! و شما باعث سقوط و هبوط و رانده شدن ما از بهشت شدید و داشتیم راحت تو بهشت زندگیمونو می کردیم و  ... باورمون شده بود گناهکاریم و احساس شرمندگی می کردیم! دیگه کم مونده بود از تموم مردای عالم عذرخواهی کنیم بابت این خبط و اشتباه! 

دیگه نگو از بیسوادی و بی دقتی ما و بی سوادی و غرض ورزی بعضی نویسندگان سوءاستفاده کردن و جای شاکی و متشاکی رو عوض کردن!!!

تا حالا چند بار قرآن رو خونده بودم و فکر می کردم فقط گفته دوتاشون اون میوه ی ممنوعه رو خوردن و دو تا شون رانده شدن !ولی دقت نکرده بودم که خدا قربونش برم ، خودش مقصر رو معرفی کرده ! و ما رو از این تهمت بزرگ تبرئه کرده! آخه ما سلطنت و جاودانگی رو میخواستیم چی کار؟!!!! الانشم خیلی بخواهیم ترجیح میدیم یکی دیگه شاه باشه و ما فقط به امورات ملکه گی! مون برسیم. وااااااااالا!

اصلا منطقی هم فکر کنیم شکمو بودن بیشتر خاصیت آقایونه نه ما! دیگه هر خانومی تو دور و برش چندتا مرد رو سراغ داره که بنده ی شکمشون هستن! حتما آقایونی رو سراغ داریم که اگه ناهار و شامشون چند دقیقه دیر بشه چه الم شنگه ای به پا می کنن! یا مردایی که حاضرن به خاطر شکم, بله به خاطر شکم! آدم بکشن!!!

به این کار آقایون میگن دست پیش گرفتن برای پس نیفتادن!

به این 2 تا آیه توجه کنید:

آیات 120 و 121 سوره ی طه

فَوَسْوَسَ إِلَیْهِ الشَّیْطانُ قالَ یا آدَمُ هَلْ أَدُلُّکَ عَلى‏ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَ مُلْکٍ لا یَبْلى‏   

پس شیطان او را وسوسه کرد و گفت : ای آدم آیا تو را به درخت جاودانگی وسلطنتی که هرگز کهنه نمی شود هدایت کنم ؟  

فَأَکَلا مِنْها فَبَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما وَ طَفِقا یَخْصِفانِ عَلَیْهِما مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَ عَصى‏ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى‏  

 پس هر دو از آن درخت خوردند و عورتهایشان بر ایشان ظاهر شد و بنا کردند که از برگهای بهشت به بدنشان بچسبانند و آدم نافرمانی پروردگارخویش کرد و گمراه شد!

بله !!!!

ما از اول هم فرشته بودیم!

حسن یوسف

••••◆•◆•◆•◆ای سید بخشنده ی ما ، خانه ات آباد  ◆•◆•◆•◆••••

 

گاهی شهید شدن آسانتر از زنده ماندن است! این نکته را اهل معنا و حکمت و دقت،خوب درک میکنند. گاهی زنده ماندن و زیستن و تلاش کردن در یک محیط، بمراتب مشکلتر از کشته شدن و شهیدشدن و به لقای خدا پیوستن است. امام حسن علیه السلام این مشکل را انتخاب کرد.*    

از هر آن کوچه ای که رد می شد              حسن یوسف در آن محل می ریخت 

     آن امامی که روز عاشورا                از لب قاسمش عسل می ریخت**

---

* قسمتی از سخنرانی حضرت آقا 75/3/20

** قسمتی از غزل حمیدرضا برقعی، کتاب قبله مایل به تو

وظیفه

حافظ وظیفه تو دعا کردن ^*است و بس

در بند آن مباش که نشنید یا شنید

* یا "دعا گفتن"