هر چه هستی، باش! اما باش !

            با توام 

      ای لنگر تسکین!

ای تکانهای دل!

                     ای آرامش ساحل!

با توام 

      ای نور!

               ای منشور!

ای تمام طیفهای آفتابی!

ای کبود ارغوانی! 

                   ای بنفشابی!

با تو ای دلشوره ی شیرین!

با توام 

     ای شادی غمگین!

با توام

       ای غم!

               غم مبهم!

ای نمی دانم!

هر چه هستی باش!  

                    اما کاش...

نه، جز اینم آرزویی نیست:

هر چه هستی باش!

                      اما باش!

---

شعر از قیصر امین پور، کتاب آینه های ناگهان، نشر افق

بی ربط:

و سر انگشتی به روی شیشه های مات

بار دیگر می نویسد:"خانه ام ابری است"