هر چه هستی، باش! اما باش !

            با توام 

      ای لنگر تسکین!

ای تکانهای دل!

                     ای آرامش ساحل!

با توام 

      ای نور!

               ای منشور!

ای تمام طیفهای آفتابی!

ای کبود ارغوانی! 

                   ای بنفشابی!

با تو ای دلشوره ی شیرین!

با توام 

     ای شادی غمگین!

با توام

       ای غم!

               غم مبهم!

ای نمی دانم!

هر چه هستی باش!  

                    اما کاش...

نه، جز اینم آرزویی نیست:

هر چه هستی باش!

                      اما باش!

---

شعر از قیصر امین پور، کتاب آینه های ناگهان، نشر افق

بی ربط:

و سر انگشتی به روی شیشه های مات

بار دیگر می نویسد:"خانه ام ابری است"

ماه من غصه چرا؟

ماه من غصه چرا؟

ماه من غصه چرا؟
آسمان را بنگر
که هنوز
بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر به ما می‌خندد

یا زمینی را که
دلش از سردی شب‌های خزان
نه شکست و نه گرفت
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار
دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز
پر امنیت احساس خداست

ماه من غصه چرا؟
تو مرا داری و من هر شب و روز
آرزویم همه خوشبختی توست

ماه من
دل به غم دادن و از یاس سخن‌ها گفتن
کار آنهایی نیست
که خدا را دارند

ماه من
غم و اندوه اگر هم روزی
مثل باران بارید
یا دل شیشه‌ای‌ات
از لب پنجره عشق زمین خورد و شکست
با نگاهت به خدا
چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود
که خدا هست خدا هست هنوز

او همانیست که در تارترین لحظه شب
راه نورانی امید نشانم می‌داد
او همانیست که هر لحظه دلش می‌خواهد
همه زندگی‌ام
غرق شادی باشد

ماه من...غصه اگر هست بگو تا باشد
معنی خوشبختی
بودن اندوه است
این‌همه غصه و غم
این‌همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه
میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین
ولی از یاد مبر
پشت هر کوه بلند
سبزه زاریست پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می‌خواند
که خدا هست
خدا هست
خدا هست هنوز

(قیصر امین پور)