ماییم و در این آینه حیران تو بودن
یک عمر تماشاچی چشمان تو بودن
.
این گونه به پیشانی عشاق نوشتند:
دل دادن و افتادن و ویران تو بودن
.
تقدیر چنین بود: بمیریم و بمیریم
دادند به ما قسمت قربان تو بودن
.
درویشی و بی خویشی و پیمانه پرستی
پیوسته چنین باد : پریشان تو بودن
.
رفتیم و رسیدیم و نشستیم و شکستیم
صوفی به خطا زد دم از امکان تو بودن
قربان ولیئی- از کتاب: جوان شدن جاودانگی
پ ن: از اون کتابهاییه که پر از شعرهای قشنگه
ای مانده در حجاب ستبر ، آفتاب من
افسرده اند آینه های مذاب من
ای آذرخش واقعه دیگر شتاب کن
بشکاف ابرهای حجیم حجاب من
باران! بگیر حافظه ام را ، سپید کن
انبوه سطرهای سیاه کتاب من
طوفان ! بیا و خاطره های مرا ببر
خالی کن از جنازه ی تصویر ، قاب من
ای هرچه هرچه هرچه تو، من هیچ هیچ هیچ
از شرم ، آب می شود آخر سراب من
من خواب دیده ام که مرا خواب دیده ای
تعبیر کن به لحظه توحید ، خواب من
سرشارم از هوای نبودن ، خطور کن
دریا ، خطور کن به خیال حباب من
قربان ولیئى ، ترنم داوودی سکوت ، کتاب نیستان
این روزهای بی تو ، به فردا نمی رسند
این چشمه های تشنه به رؤیا نمی رسند
هر روز می شتابم و این کوره راه ها
هرگز ، به ابتدای تو حتی نمی رسند
مانند رودها که گرفتار رفتن اند
یکریز می روند و به دریا نمی رسند
من ، شب ، شب است خانه ام ؛ ای باغ آسمان!
آن میوه های کال تو آیا نمی رسند؟
این روزهای بی تو . . . نه ؛ خاموش می شوم
این حرف ها به عالم بالا نمی رسند
قربان ولیئى_ ترنم داوودی سکوت
