مباهله

همگی جمع شدند

منتظر؛ تا که رسول مدنی

با دو صد قوم و قبیله

و کشیشان مسیح

گرد و خاکی دیدند

مصطفی دست به دستان حسن

فاطمه پشت سرش

و علی پشت سر فاطمه اش

کودکی در بغل احمد بود

گوییا روی زمین جایش نیست

زیر لب زمزمه افتاد: حسین

زینت دوش نبی است

یکی از اهل کلیسا میگفت

وای بر حال شما

که اگر لب بگشایند

دعایی بکنند

آبها خشک شود

همگی برگشتند
.

.

.

زینت دوش نبی

بازهم به کلیسا آمد

آری

اینبار سر دوش....

نیزه بالایش برد

...

-------------------------------------------------------------------------------------------- 

پ ن: هر سال قبل از روز مباهله قصه ی حدیث کساء رو برا بچه ها تعریف می کردم . عشق می کردن وقتی می رسیدم به اون قسمتهایی که حسنین ^{علیهماالسّلام} یکی یکی وارد خونه میشدند و وقتی بوی رسول خدا رو استشمام می کردند ، به مادر جانشون می گفتن:به به! چه بوی خوبی!مادر جون! بوی بابا بزرگ میاد ! بابا بزرگ اینجاست؟ و مادر که : بله عزیز دلم ! میوه ی قلبم ! نور چشمم !جدّتون اونجا زیر عباست!

یا وقتی یکی یکی گوشه ی عبای حضرت رسول رو بلند می کردن و اجازه ی حضور تو اون جمع رو می گرفتن! مخصوصا وقتی حضرت امیرالمؤمنین می خواست وارد زیر عبا بشه ، لبخند بزرگی رو صورتشون می نشست و زمانی که حضرت زهرا^{سلام الله علیها} گوشه ی عبا رو بالا می برد تا اجازه ی حضور بگیره ، خنده ی بچه ها به آسمون می رفت!

بعد هم میرفتن خونه تا یه نقاشی از قصه ی آل عبا بکشند .

اما امسال ...

اینقدر گرفتار کارهای فرمالیته و اعصاب خردکن مدرسه شدم، اینقدر فشار عصبی بهم وارد شد که دقیقاً شب عید غدیر فهمیدم فرداش عیدِ! عید به اون بزرگی که کلی فکر و برنامه براش داشتم رو فراموش کردم! چه برسه به روز مباهله!

ان شاءالله باید شنبه قضای این روز رو با تعریف قصه ی حدیث کساء به جا بیارم!