جز راست نباید گفت، هر راست نشاید گفت.

کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ، "فیلسوف" است.

کسی که راست و دروغ برای او یکی است، "چاپلوس" است.

کسی که پول می گیرد تا دروغ بگوید، "دلّال" است.

کسی که دروغ می گوید تا پول بگیرد، "گدا"ست. 

کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را تشخیص دهد، "قاضی" ست.

کسی که پول می گیرد تا راست را دروغ و دروغ را راست جلوه دهد ، "وکیل" است.

کسی که جز راست چیزی نمی گوید ، "بچّه" است.

 کسی که به خودش هم دروغ می گوید، "متکبّر" است.

کسی که دروغ خودش را باور می کند، "ابله" است.

کسی که سخنان دروغش شیرینست، "شاعر" است.

کسی که علی رغم میل باطنی خود دروغ می گوید ، " همسر" است.

کسی که اصلا دروغ نمی گوید، "مُرده" است.

کسی که دروغ می گوید و قسم هم می خورد، "بازاری"ست.

کسی که دروغ می گوید و خودش هم نمی فهمد، "پر حرف" است.

کسی که مردم سخنان دروغ او را راست می پندارند ، "سیاستمدار" است.

کسی که مردم سخنان راست او را دروغ می پندارند و می خندند ، "دیوانه" است.