سفر مرا به کجا می برد؟ چه می دانم/همین که چند صباحی غروب تهران را ... 2

دهکده ی چوبین یک ربع ساعت با نیشابور فاصله داره مجموعه ای از چندین بناست مثل مسجد و کتابخونه و موزه و آلاچیق و رستوران و خونه های چوبی ضد زلزله که گفته میشه علاوه بر اینکه میتونن قرنها سالم بمونن تو جایی که موریانه زیاده ، زلزله ی 8 ریشتری رو هم میتونن تاب بیارن.

مسجد چوبی

ایوان جلوی مسجد چوبی

داخل مسجد و نمای محرابش

اگه یه جستجوی اینترنتی ساده بکنین با تصاویر رؤیایی از این دهکده روبرو میشین . تصاویری که دلتون رو میبره و هوایی تون می کنه برای اقامتی حداقل یک شبانه روزی تو اونجا !  آلاچیق ها و سوئیت های چوبی و کاهگلی ، رستوران چوبی فوق العاده زیبا ، مسجد چوبی معرکه اش با اون آبنمای قشنگ مقابلش ، نانوایی جالبش با اون مجسمه ی بامزه ی بالای سقفش ، خونه های چوبی یا کاهگلی ای که نمای بیرونشون پر از گل و سبزه ست و داخلشون با وسایل چوبی تزیین شده ، پنجره های چوبی قشنگی که رو به باغچه و فضای باطراوت اطراف باز میشه! محیط و فضای داخلی و پیرامونی دهکده که میگن توش دامپروری و کشاورزی انجام میشه با باغهای میوه اش ، شکی برات نمیگذاره که دلت می خواد حتی شده یه شب تو این دهکده ی خیال انگیز اقامت داشته باشی و شبی رو تو سکوت دلنشین دهکده سحر کنی و تو هوای معطر به بوی چوب و کاهگل و علفش نفس تازه کنی!

موزه و کتابخونه ی دهکده

داخل موزه- طبقه اول

اما ...

اما اینطور نیست و فقط سایه و خیالی از اون همه زیبایی مونده ! انگار تو تمام دهکده خاک مرده پاشیده شده ! همه جا خاکی و خبری از آب و آبنما نیست ! درختها و سبزه هاش هم اونقدر که تو تصاویر به نظر میرسه شاداب نیستن . درِ رستورانِ زیباش تخته شده و خیلی وقته بوی دود و نون از نانواییش بلند نشده ! سوئیتها و آلاچیقها متروکه و مخروبه شدن و خیلی وقته مسافری باهاشون همنشین و همنفس نشده .  دیگه خبر چندانی از اون همه سرسبزی و سرزندگی توش نیست!

نانوایی دهکده با مجسمه ای گِلین روی بامش

یه روزی این مکان زیبا رستوران دهکده بود !

رستورانی که الان پشت تخته ها زندانی شده!

به نظرم اومد این دهکده شباهتهای زیادی به موزه ی میراث روستایی گیلان داره ولی اون کجا و این کجا ؟!شاید به خاطر اینکه اون موزه تو شماله و لب جاده و این یکی دور از پایتخت و دور از جاده !

احتمالا به خاطر تردد کم مسافر تو این مسیر احیای این مجموعه خیلی مقرون به صرفه نباشه ... نمیدونم شاید هم اگه واقعا محیطی دنج و زیبا طبق نقشه ی اولیه و با همون اهداف ساخته بشه خیلی ها حاضر باشند روزهایی از سال رو از هیاهوی شهر ببُرند و اونجا خلوت گزیده بشن ! ... یکیش خودِ من !

یکی از سوئیت هایی که روزی مسافرانی توش زندگی کرده اند.

در هر حال ، دیدن دهکده ی ویران و متروکه و مقایسه اش با آنچه که بوده و باید باشه دل آدم رو میسوزونه !

سورپرایز این بخش از سفر برای من دیدن نانوایی سنتی خیام تو مسیر این دهکده به مشهد بود ، جایی نزدیک آرامگاه خیام ... نون های سنتی و خوش مزه ! ...

خیلی شبیه همون نونهایی که مادربزرگ می پخت ! اگه تو نیشابور زندگی می کردیم هر چند روز می رفتم از این نونوایی نون می خریدم ! مطمئنا نون بیات این نونوایی از نون داغ و تازه ی شهری خیلی خوشمزه تره !

این نونوایی یکی از بهترین و فراموش نشدنی ترین بخش های سفر بود و حسرت اینکه چرا یه عالَمه نون ازش نخریدم !

پنجره - دهکده چوبین - نیشابور

بعد از دیدن قدمگاه مقصد بعدی و اصلی سفر ما مشهد بود .

و اما مشهد...

بماند برای پست بعد  ...

سفر مرا به کجا می برد؟ چه می دانم/همین که چند صباحی غروب تهران را ...1

دو روز تعطیلات عید فطر خورده بود به تعطیلات آخر هفته و شده بود 5 روز تعطیلیِ شیرین که جون میداد برا مسافرت!

در این مواقع و کلا در هر موقعی اولین گزینه ی همه مون شماله! و تجربه نشون داده تعطیلات برای طبیعت شمال کلاً یه چیزی در حد سونامی و حمله ی اتمیه! و بعد از باز گشت مسافرا بیشتر با یه سطل زباله ی بزرگِ آزاردهنده طرفیم تا طبیعت چشم و دل نواز!

و از اونجایی که در تعطیلات اینچنینی نصف جمعیت تهران میریزه تو شمال و مسافران با قحطی جا مواجه میشن و تو جنگل و کنار دریا جا برای سوزن انداختن نمیشه چه برسه به زیرانداز(حالا اینکه چرا باید کسی بخواد سوزن بندازه تو یه جای شلوغ خودش یه مسئله ی دیگه است ) ، ما هم سفر به شمال رو خودکشی دونسته و استراحت جلوی نسیم دلچسب کولر و تماشای مناظر دل انگیز تلویزیون رو به سفر با اعمال شاقه و  همزیستی با زباله ها ترجیح دادیم!

آخر تعطیلات دیدیم داریم با حسرت خبرهای سفر ملت علی الخصوص اقوام و دوستان رو دنبال می کنیم پس گعده ی خانوادگی اضطراری تشکیل داده و آخر جلسه مقصد سفر، مشهد الرضا انتخاب و تصمیم بر این شد که برای گرفتار نشدن تو سیل جمعیت شمال ، پنجشنبه بعد از نماز صبح از سمت سمنان به پابوس بریم و اواسط هفته ی بعد که تعطیلات تموم و ان شاءالله آبها از آسیاب افتاده از راه شمال و استان گلستان برگردیم ! 

پنجره - دهکده چوبین - نیشابور

مسیر سمنان و ما ادراک ما مسیر سمنان؟!!! بدترین ، خسته کننده ترین ، کسل کننده ترین ، اعصاب خرد کن ترین راه برای رفتن از تهران به مشهد ! از 10 ساعت سفر مداوم ، 8 ساعت رو تو بیابون و جاده ی کفی ، خشک و خسته کننده باید باشی! برای استراحت چند دقیقه ای باید همراه خودت سایه ی درخت هم ببری چرا که درخت و سایه ی خنکش از کمیاب ترین گوهرهای این مسیره!

براساس قانونِ هیچ چیزی سیاه یا سفید مطلق نیست و هر چیز بدی حداقل یه نکته ی خوب و مثبت میشه توش پیدا کرد ،ما هم دنبال همون نکته ی مثبت تو این مسیر ناخوشایند بودیم که چون پیدا نکردیم مجبور به ایجادش شدیم ! اینطور که پیچیدیم سمت نیشابور و نیشابور رو به عنوان جنبه ی مثبت به این سفر طولانی نچسب چسبوندیم.

اول قرار بود دیداری چند ساعته با حضرات خیام، امامزاده محروق ، عطار و کمال الملک داشته باشیم و بعد راهی مشهد بشیم که در اثر اشتباه بعضی ها نتونستیم تو مشهد هتل رزرو کنیم و همین اشتباه هم باعث خیر شد و طبق اصل مهم الخیر فی ما وقع! شانس با ما یار شد و شب رو تو خانه معلم نیشابور به صبح رسوندیم. خانه معلمی خوب و تمیز و دیوار به دیوار آرامگاه آقای خیام ! و از اونجایی که نباید همه چی خوب باشه وگرنه باید به همه چی شک کرد ، تا بریم تو اتاق مون مستقر بشیم و بعد از کمی استراحت،برگردیم برای دیدار با خیام دیدیم درهای آرامگاه رو بستن و تا فردا -که جمعه صبح باشه- باز نمیشه! 

غروب بود و دیگه جایی نمی شد رفت و طبعا با نزدیک شدن به وقت شام ، دلضعفه هم به سراغمون اومد ... ! و طبق استدلال من درآوردی همراهان مبنی بر اینکه به غذاهای جاهای گردشگر پذیراعتمادی نیست و اصلا چرا هیچ کس تو این همه رستوران اطراف خیام غذا نمی خوره ؟سرِ خر رو (ببخشید سر ماشین رو!) کج کردیم سمت مرکز شهر به امید یافتن رستوران ... و جالب اینکه طی یک ساعت زیر رو رو کردن شهر شاید به اندازه ی انگشتان یه دست هم رستوران ندیدیم و اونهایی هم که دیدیم خالی از مشتری بودن و به زعم عزیزان همسفر ، مشکوک و غیرقابل اطمینان! و از اونجایی که طبق گفته ی بزرگان ، خدا حاجت شکم رو زود میده ، تو بلوار جمهوری نیشابور یکهو چشممون به یه رستوران کوچیک افتاد که 20 نفری توش نشسته بودن برای خوردن غذا و 5 نفری هم ایستاده برای بردن غذا ! خب گویا یکی از رستورانهای محبوب شهر رو پیدا کرده بودیم و از اونجایی که مهمون بودیم و غریب بهمون لطف کردن و زمان 25 دقیقه ی انتظار برای آماده شدن غذا برامون به چند دقیقه کاهش پیدا کرد ... و انصافا غذاشون هم خوب بود!

نتیجه: تو شهر غریب ببینید خود اهالی غذای کجا رو ترجیح میدن شما هم از اونجا تهیه کنید!

اما چرا آرامگاه خیام بسته بود؟ 

برای اینکه فردا جمعه به مناسبت سالروز ورود امام رضا به نیشابور قرار بود قبل از دعای ندبه حاج آقا رئیسی برای سخنرانی بیان و برای آماده سازی محوطه ی جلوی امامزاده محروق، آرامگاه زودتر تعطیل شده بود . 

گویا ما تو روز ورود امام به نیشابور اومده بودیم به این شهر و خودمون نمی دونستیم! حُسن اتفاق شیرینی بود ! نیشابور: شهر حدیثِ قشنگ حدیث سلسلة الذّهب ! زنجیره ی زرین!

بنابراین صبح همزمان با سخنرانی آقای رئیسی آرامگاه زیبای خیام رو دیدیم.

راستش از شما پنهان نشاید از خدا پنهان که نیست ، اصلا از شعرهای خیام خوشم نمیاد !یعنی کلا قالب رباعی رو دوست ندارم ! و شاید نتونم به اندازه ی انگشتای دست هم از عالم رباعیات مختلف ، چند تا رباعی دلخواه رو گلچین کنم! اما بنای آرامگاه واقعا هنرمندانه و قشنگه . بنایی که همزمان نشون میده خیام منجم و ریاضی دان و شاعر بوده !  (یه قول بسیار ضعیفی هست که میگه خیامِ شاعر همون خیام ِمنجم و ریاضی دان نبوده و دو تا خیام داشتیم و من همینطوری و فقط برای اینکه رباعی دوست ندارم ، دوست دارم خیام شاعر رباعی سرا رو یه نفر دیگه بدونم !) خلاصه هر گوشه ی این آرامگاه زیبایی های خاص خودش رو داره مخصوصا منظره ی آسمان نیشابور از سقف  مشبک این بنای شکیل و منحصر به فرد که شبیه هیچ جا نیست .

در ضمن به علت بسته بودن از زیارت امامزاده محروق که امام رضای جان ، زمان ورودشون به این شهر به زیارت ایشون رفتن ، محروم شدیم ! بعدش هم دیدن عطار و مقبره ی جالب کمال الملک و در انتها سفر به دهکده ی چوبین با مسجد چوبی معروفش...

پ ن1:(حدیث حدیث سلسلة الذّهب به شعر در ادامه ی مطلب)

پ ن2: ادامه ی سفر در پست بعد ...