در کف غصه ی دوران دل حافظ خون شد

روزی از یک اسب شناس خبره ی قشقایی پرسیدم که زیباترین اسب کدام است؟ گفت آن اسبی که نه فقط سواران و اسب شناسان را پسند آید ، بلکه آن هایی را که با سواری و اسب شناسی بیگانه اند مجذوب و مسحور کند . آن اسبی که چون از معبری بگذرد همه ی رهگذران را ، کوچک و بزرگ را ، چوپان و دهقان را ، زن و مرد را و کاسب و کارگر را برانگیزد که دست از کسب و کار بکشند و به تحسین و تماشا بایستند.

این پاسخ مرا به یاد شعر حافظ انداخت!

برای کودک بهانه جو و بیمارگونه ی ضمیر ما که در این جهان آشفته نیازمند نوازش و لالایی است ،

شعر حافظ شیرین ترین نواها و مهربان ترین لالایی هاست.

منبع: کتاب "به اجاقت قسم" محمد بهمن بیگی

**********

آنکه رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد            صبر و آرام تواند به من مسکین داد

وآنکه گیسوی تو را رسم تطاول آموخت           هم تواند کرمش ، دادِ من غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم               که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقی ست                آنکه آن داد به شاهان به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن             هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد

بعد از این دست من و دامنِ سروِ لب جوی          خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد              از فراق رخت ای خواجه قوام الدین ، داد

**********

پ ن: بلاگفا مثلا درست شده! اما چه فایده ؟برگشته به اسفند 92!!!! یعنی وقتی که سپید مشق کوچولوی ما ، یه طفل 5 ماهه بیش نبود!!!(روله روله روله .....) هنوز به حرف زدن نیفتاده بود بچه ام! تازه داشت قانّ و قون می کرد!

کاش یه پشتیبان ازش گرفته بودم!