اندازه یک حبّه قند است
گاهی می افتد توی فنجانِ دلِ ما
حل می شود آرام آرام
بی آنکه اصلا ً ما بفهمیم
و روحمان سر می کشد آن را
آن چای شیرین را
شیطان زهرآگین ِدیرین را
آن وقت او
خون می شود در خانه تن
می چرخد و می گردد و می ماند آنجا
او می شود من
...
...
...
عرفان نظرآهاری
◆•◆•◆•◆
پ ن: مسخ ! ... به همین راحتی ...
گاهی می افتد توی فنجان دل ما ...
همون "گاهی" که آینه هم من رو به جا نمیاره ....
اما ...
دلگرمی من ز دیدن توست
این آینه رو بر آفتاب است
...