روزی که کفه های ترازو برابر است ...
تو یکی از خیابون های شهر روی دیوار بزرگی تصویر یه شهید جوان مدافع حرم کشیده شده . تصویر قشنگیه . یه شهید خندان و شاید یکی از خوش روترین و خوش چهره ترین شهدای مدافع حرم. ترکیب رنگ ، شمسه و تذهیب و گنبد حرم عقیله ی بنی هاشم و بقیه عناصر دیوار نوشته ، همه هنرمندانه و قشنگند .
هر وقت از جلوی این عکس رد میشم فرق نمی کنه سوار اتوبوس باشم یا تاکسی یا پیاده ، اگه تو لاک خودم نباشم و حواسم جمع باشه سعی می کنم ببینمش و سلامش کنم.
◇◇◇
خیلی ها رو دیدم با هر سن و سلیقه و عقیده ای، که عاشق همت و باکری و خرازی و بروجردی و بابایی و آوینی و جهان آرا و دوران و چمران و متوسلیان و... هستند . عاشق هم اگه نگم لااقل بااحترام ازشون یاد می کنند .
اینها شاید قهرمان خیلی هامون باشند و خیلی ها سنگ شون رو به سینه بزنند و عکسشون رو به دیوار اتاقشون بچسبونند.
اما همین سرداران افسانه ای در زمان خودشون هدف و آماج کلی تهمت بودند و کلی دشمن یقه بسته و یقه سفید، مسئول و غیرمسئول، مُعمّم و مُکلّا ، روشنفکر و خشکه مقدس داشتند که اگه نبود این حقیقت که همین ها جونشون رو گرفته بودند کف دستشون و جلوی دشمنی که جز زبون زور نمی فهمید سینه سپر کرده بودند تا حضرات با خیال راحت رؤیای صادقه ی صندلی صدارت و وزارت و وکالت ببینند ، بدشون نمی اومد از صفحه ی روزگار محوشون کنند. حالا رو نگاه نکنیم که همه با عکسشون عکس می گیرند و شده اند همرزم و همسنگر و رفیق گرمابه و گلستان اون ستاره های دست نیافتنی!
◇◇◇
فکر می کنید شهدای مدافع حرم ، شأنشون کمتر از اون سرداران عزیزی هست که چند سطر بالاتر اسم شریفشون رو آوردم؟
من که به جِد باور دارم مقام اینها از اونها هم بالاتره ! چرا که اینها هیچکدوم مجبور به رفتن نبودند ، اکثریت قریب به اتفاقشون مثل خیلی هامون انقلاب و جنگ و امام رو ندیده بودند . خیلی هاشون تو کار و زندگی شون با مشکل خاصی روبرو نبودند . خیلی هاشون هم تیپ و هم شکل همین جوان هایی بوده و هستند که تو کوچه و خیابون و دانشگاه ها می بینیم . درست یکی مثل من و تو...
اگه سرداران بزرگ و نامدار با دیدن ناامنی و شنیدن صدای توپ و نفیر گلوله و نگرانی برای ناموس و دین و وطنشون رفتند برای دفاع ، مدافعان حرم در امنیت تمام و بدون دیدن و شنیدن شیپور جنگ ، بوی خطر رو حس کردند و دل به دریای آتش زدند! با وجود همه ی تهمت هایی که بهشون زده شد و زده میشه و به احتمال زیاد زده خواهد شد.
به نظرم برای مایی که دوران جنگ رو خیلی یا اصلا درک نکردیم ، شهدای مدافع حرم راه نمایان بهتری هستند . خیلی پرنورتر و درخشان تر . واضحتر و غیر قابل تحریف تر . عینی تر، ملموس تر و صد البته شرمنده کننده تر !
احتمالا همذات پنداری با مدافعان حرم هم راحت تر از همذات پنداری با سرداران دفاع مقدس باشه .
◇◇◇
شاید که نه ! حتما سالها بعد کسانی از همین جنس و قماشِ نون به نرخ روز خورِ الآن در پستوی عافیت خزیده ، مدارکی مبنی بر دوستی و اخوتشون با شهدای مدافع حرم امروز، رو خواهند کرد و از نمد شهادت اینها برای خودشون کلاه های قیمتی و جواهرنشان خواهند دوخت برای فریب من و توی فراموشکار و آیندگان بی خبر از همه جا ...
اما حیف که امروز خیلی هامون به قطب نما و قبله نما بودنشون اعتقاد و اعتماد نداریم و ترجیح میدیم غبطه به حال همت و باکری و خرازی و بروجردی و... بخوریم که راحت تر میشه ازشون حرف زد و راحت تر میشه حرفهاشون رو نشنید ... چرا که دیدن و حرف زدن از مدافعان حرم ممکنه پیامدهایی برامون داشته باشه و خدایی نکرده [!]مجبور بشیم تو اعتقادات و سلایق و علائق و سبک زندگی مون تغییراتی بدیم ... اونوقت ممکنه جای دوست داشتنی ها و دوست نداشتنی هامون با هم عوض بشه ... اونوقت ممکنه در نظرمون عزیزی، ذلیل بشه و بالعکس ذلیلی، عزیزی بشه از جان عزیزتر... اونوقت شاید مجبور بشیم به خودمون و عقاید و علائق مون شک کنیم ... شاید مجبور باشیم از نیمه راه برگردیم ... و کیه که ندونه برگشتن از نیمه ی یه راهِ اشتباه ،خیلی سخت تر از ادامه دادن اونه ... کیه که ندونه اعتراف به خطا ، جسارت و شجاعت میخواد . شجاعت شکستن من و بت های من ...
پس بهتره اگه نمی خواهیم به خودمون زحمت تطبیق و مقایسه ی داشته هامون با این شهدا و شاهدان عصرخودمون بدیم ، بریم سراغ سرداران شهید نسل قبل و قبلتر که راحت تر قابل تأویل و تعبیر و تحریف اند ... راحت تر میشه به نفع خودمون و حزب و گروهمون مصادره شون کرد ...
◇◇◇
فقط یه نکته :
به نظرت تو روزی که حتما خواهد آمد، روزی که باید پاسخگوی تک تک کارهای کرده و نکرده مون باشیم ، خداوند از ما ، جلوی همت و باکری و خرازی و بروجردی و بابایی و آوینی و جهان آرا و دوران و چمران و متوسلیان و... حساب کِشی خواهد کرد یا همین شهدای مدافع حرم؟!!!!
کدومشون رو به عنوان نمونه ای که باید میشدیم و نشدیم به رخمون خواهد کشید؟!!!
کدومشون شهید و شاهد و گواهِ ما و زمونه ی ما هستند؟ ...
حکایت :
گویند روزی مردی به شمس تبریزی گفت: ای شمس تو چطوری از روی آب رد میشی که من نمی تونم؟
شمس گفت: پشت سر من بیا و لباس من رو بگیر و فقط بگو یا شمس! یا شمس!
مرد این کار رو کرد و پا روی آب گذاشت و حرکت کرد . نیمه های راه مرد متوجه شد انگار شمس ذکر دیگه ای میگه ، پس مرد اندکی استراق سمع کرد و شنید که شمس میگه : یا علی یا علی!
مرد پیش خودش فکر کرد خب چه کاریه؟ من هم همین ذکر جناب شمس رو میگم! مگه من چیم از شمس کمتره؟
اما ذکر یا علیِ شمس رو گفتن همان و فرو رفتن در آب همان!
شمس دست مرد رو گرفت و از آب بیرون کشید و گفت :تو من رو خوب نمی شناسی میخواهی علی رو بشناسی؟!!!! زهی خیال باطل!
یعنی داداش گاماس گاماس ! پله پله! غوره نشده مویز شدی؟ زرنگی؟ دوتا پله یکی می کنی؟ ابتدایی رو تموم نکرده رفتی نشستی سر کلاس فیزیک کوانتوم؟... جنبه داشته باش!
◇◇◇
پ ن1: بعضی هام که خیلی زرنگند و بدون رعایت سلسه مراتب مستقیم میرن دامن امیرالمؤمنین و امام حسین رو می چسبند. دسته و گروه و گروهان و غیره کسر شأنشونه . مستقیم ستاد فرماندهی !(زرنگ تر از اینا هم هستند البته . اونایی که ذکرشون اُنلی گادِ!!!)
پ ن2: این آیه ایه که ازش می ترسم !
آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها مى شوند و مورد آزمایش قرار نمى گیرند؟...
پ ن3:امیرالمؤمنین می فرمایند : اُنظُر الی ما قالَ و لا تَنظُر الی مَن قالَ . به گفته بنگر نه به گوینده!
گفته باشم فهم من از مدافعان حرم فقط همون نقاشی رو دیواره ! هییییییچ ادعایی هم ندارم (هر چند ادعایی ندارم خودش کم ادعایی نیست!
)
پ ن4: من نمی تونم کم بنویسم چه کار کنم؟!