صدا کن مرا ، صدای تو خوب است ...

     بیزارم از آنها که صداهای شهری را به کوه می آورند.

(ما موسیقیدانان بزرگمان را دیده ایم که برای شنیدن موسیقی طبیعت به کوه می آیند.

خاموش خاموش در گنج طبیعت ، روی تخته سنگی ، می نشینند و پر می شوند . آن وقت ، شگفتا ! ابلهانی را دیده ایم که در کوه ، گوش های خود را بر صدای طبیعت بسته اند و موسیقی شهری را به کوه آورده اند. ما حتی دیده ایم که در چایخانه هایی که کنار آبشارها ساخته اند ، موسیقی شهری پخش می کنند ... )

◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇

از کتاب دوست داشتی "یک عاشقانه ی آرام" نادر ابراهیمی -انتشارات روزبهان

پ ن:

• صبح زود کنار دریایی . دریا پر سر و صدا و ساحل خلوت خلوت . همینطور که نشستی و به صدای موجهای دریا و مرغای دریایی گوش می کنی، مردی رو می بینی که هندزفری تو گوشش گذاشته و تو ساحل قدم میزنه !!!
• مه کوه ، جنگل و جاده رو گرفته بود ، صدای نم نم بارون و پرنده ها با همدستی بوی خاک وسبزه ی خیس و بارون خورده ، دل از آدم می بره؛ دو تا ماشین زدن کنار و یه آهنگ شیش و هشتی و بزن و برقص و هیاهو ... همه ی صداهای دوست داشتنی ماسکه شدن ! با قلیون هم که دخل بوهای مطبوع و کمیاب رو آوردن!
• تو جاده ی پر پیچ و خم  جنگلی داری حرکت می کنی. صدای پرنده ها و باد پیچیده در میان درختها با بوی تند خاک و علف مخلوط شده ! سرت رو از پنجره میاری بیرون تا ریه هات رو پر کنی از اینهمه خوبی که ... ماشینی با سرعت از کنارت رد میشه و تا مدتها صدای آهنگ ضبطش گوشهات رو ناتوان میکنه از شنیدن صداهایی که آرزوی شنیدنشون رو داشتی...

تو تموم این موقعیت ها ، من یاد همین مطلب نادر ابراهیمی می افتادم !